De broek

Je hebt allemaal weleens een moment dat je een nieuwe spijkerbroek nodig hebt. Ik wel althans.

Ik sta in een paskamer met de door mijzelf uitgezochte spijkerbroek en dan zie ik het: een gat.
'Heb ik dat weer' denk ik nog, 'Ik pak natuurlijk weer een broek met een gat erin, of, erger nog, heb bij het passen per ongeluk een gaatje in de broek gemaakt'
Zo nonchalant mogelijk loop ik de paskamer uit en zeg tegen de verkoopster 'he, een gaatje! 'had ik nog niet gezien'. 'Dat hebben ze allemaal hoor, meneer' zegt het bakvisje tussen haar beugel en tongpiercing door'.
Koortsachtig denkend en, nog steeds, zo nonchalant mogelijk zeg ik 'Ja, dat weet ik ook, ik wist alleen niet dat er precies hier een gaatje zat, doe mij deze maar.'

Trots dat ik me er zo goed heb uitgepraat loop ik de winkel uit met mijn nieuwe aanwinst (maar niet zonder mezelf ervan te overtuigen dat de andere broeken inderdaad ook allemaal van gaten voorzien zijn)

Dan komt het moment dat ik de broek echt ga dragen. Een nieuwe overwinning. Eerst wat onwennig, bijna zedig met mijn hand voor het grootste gat gehouden, schichtig om me heen kijkend en de reakties van de mensen op straat peilend. Ik kan tenslotte niet alle gaten en gaatjes verhullen.

Na de nodige goedkeurende blikken en een knipoog van een jonge deerne die vast voor mij bedoeld was (die knipoog natuurlijk, niet de deerne) durf ik mijn hand losjes langs mijn benen te laten bungelen en na een tijdje zie ik er zelf geen gat meer in. In de broek dan.
Het wordt mijn favoriete broek.

Ik voel me ontzettend modern, bij de tijd, stoer. Ik hoop stiekum zelfs dat iedereen naar mijn gat kijkt!


Vanmorgen was ik in de war. Een gat in mijn broek. Geen voorgesleten gat, maar een echt gat. En op een plaats waar volgens mij in voorgescheurde broeken geen gat zit.
Als ik hem nu aantrek, loop ik dan voor paal? Zet ik misschien zelfs een trent?
Of zouden de mensen denken 'die loopt gewoon met zijn eigen gat te koop'
...